De hoge bi was een logische door-ontwikkeling van het ‘Michaux-type’: de eerste echte fiets, al had hij nog houten wielen. Rond 1870-1871 bouwden de eerste fabrieken fietsen die geheel van staal waren gemaakt, met lichte en dunne spaken. Bij gebrek aan een ketting was het vergroten van het aangedreven voorwiel de enige manier om sneller te gaan. Om de fiets niet al te groot te maken, werd vervolgens het achterwiel steeds kleiner.
In de ontwikkeling van de hoge bi zijn duidelijke periodes aan te wijzen:
1870-1875: het wiel werd groter, tot een diameter van 56 inch (1,42 meter). Voor- en achterwielen hadden glijlagers of conische lagers. De gebogen framebuis (de 'backbone') en de voor- en achtervork werden de eerste jaren nog gemaakt van massief staal. Vanaf 1872 gingen steeds meer fabrieken over op een holle backbone. De rem werkte op het achterwiel, door het stuur te draaien werd de rem aangehaald. Dit was dezelfde manier die op de Michaux werd gebruikt. De veer, waarop het zadel met bouten werd vastgezet, was erg lang en stak vaak een stukje vooruit.
1876-1879:
In deze jaren was de backbone altijd van holle buis gemaakt. Het voorwiel groeide verder door, tot wel 60 inch (1,52 meter), al konden slechts heel weinig mensen op zo'n hoge fiets rijden. 50, 52 en 54 inch wielen kwamen het meest voor.
1880-1886: Rond 1880 plaatsten alle fabrikanten de rem op het voorwiel. Dit werd gecombineerd met een kortere zadelveer. De duurste modellen hadden in deze jaren:
- holle voorvork en een holle of half-buisvormige achtervork
- kogellagers op de voornaaf en later ook op de achternaaf
- holle velg voor het voorwiel en soms zelfs voor het achterwiel
- tangentiale (gekruiste) spaken.